Coaching jako droga rozwoju oraz refleksyjny proces przemiany drugiego człowieka – teoria i praktyka

Cel badań i hipotezy/pytania badawcze Celem artykułu jest analiza teoretycznych podstaw coachingu oraz przedstawienie praktycznego zastosowania tej metody w procesie przemiany jednostki. Autor omawia kluczowe koncepcje teoretyczne, które stanowią fundament coachingu, takie jak samorefleksja oraz rozwój kompetencji. Ponadto praca prezentuje studium przypadku ilustrujące realne zastosowanie technik coachingowych i ich wpływ na proces transformacji uczestnika. Wnioski wskazują, że coaching, jako interaktywny i refleksyjny proces, może znacząco przyczynić się do osobistego wzrostu, zwiększenia motywacji oraz osiągnięcia celów życiowych i zawodowych. Metody badawcze Prowadzone badania oparto na metodologii mieszanych metod (ang. mixed methods). Studium przypadku przeprowadzono na bazie techniki ustrukturyzowanego wywiadu, polegającej na analizie konkretnej sytuacji, w której zastosowano jako narzędzie wspomagające proces coachingu ustrukturyzowany wywiad. Główne wyniki Coaching jako proces rozwoju i analiza ma potencjał do wspierania trwałych i głębokich zmian w życiu ludzi. W artykule omówiono, jak coaching wpływa na samorozwój jednostek przez stymulowanie refleksji, wspieranie podejmowania świadomych decyzji oraz wprowadzanie zmian w obszarach osobistych i zawodowych. Podkreślono znaczenie relacji między coachem a klientem oraz rolę zindywidualizowanego podejścia w osiąganiu pożądanych rezultatów. Implikacje dla teorii i praktyki Kontynuacja badań i rozwój aplikacji coachingu jest kluczowa dla wzrostu i szczegółowości tej kwestii, co pozwala na bardziej skrupulatne zastosowanie tej formy wsparcia w różnych kontekstach, takich jak rozwój zawodowy i osobisty.