Mineralna Karbonatyzacja Przy Zastosowaniu Surowców Naturalnych Metodą Redukcji CO2?

Mineralna karbonatyzacja jest jedną z metod ograniczania antropogenicznej emisji CO2. Metoda ta polega na wykorzystaniu naturalnego zjawiska wiązania ditlenku wêgla przez surowce naturalne lub beton. Od pojawienia siê w 1990 r. w NATURE pierwszej publikacji dotyczącej mineralnej sekwestracji CO2, prowadzone są badania nad wykorzystaniem zjawiska wiązania ditlenku wêgla. W wyniku procesu ditlenek wêgla wiązany jest w stałej formie, co powoduje, że metoda ta jest bezpieczna ekologicznie. Dodatkowo w wyniku reakcji, która jest egzotermiczna, uwalnia siê ciepło, które może byæ potencjalnie wykorzystane. Proces ten może byæ stosowany jako ostatni etap tech-nologii CCS (Carbon Capture and Storage). Mineralna karbonatyzacja może byæ realizowana jako metoda in-situ i ex-situ. Mineralna sekwestracja proponowana jest i badana zarówno dla surowców mineralnych, jak i odpadów. W Polsce szczególnie interesującą opcją jest zastosowanie do wiązania CO2 na drodze mineralnej karbonatyzacji odpadów energetycznych o wysokiej zawartości CaO i ograniczonym wykorzystaniu gospodarczym. Do wiązania CO2 przeanalizowano oprócz odpadów energetycznych również żużle hutnicze i pyły z pieców cementowych. Drugą opcją prowadzenia mineralnej karbonatyzacji jest stosowanie surowców naturalnych. Do mineralnej sekwestracji CO2 mogąbyæ potencjalnie stosowane minerały, takie jak: oliwin, serpentyn czy talk. W artykule przed-stawiono możliwości zastosowania surowców mineralnych do obniżenia emisji ditlenku wêgla. Przeanalizowano również surowce mineralne wystêpując w Polsce, które potencjalnie mogą byæ stosowane do sekwestracji CO2 w ramach procesu ex situ i in situ. Artykuł jest wstêpną analizą możliwości wykorzystania tego typu surowców do wiązania CO2 w Polsce.