Rodzaje kompetencji Unii Europejskiej a unijna polityka podatkowa

W Unii Europejskiej aktualnie funkcjonują trzy rodzaje kompetencji: wyłączne, dzielone oraz wspierające (uzupełniające i harmonizujące). Dla każdego państwa bardzo ważne jest autonomiczne władztwo podatkowe i związana z tym samodzielność w kształtowaniu polityki podatkowej. Państwa przystępujące do Unii Europejskiej musiały się jednak liczyć z tym, że od momentu przystąpienia nie będą miały swoistego monopolu na tworzenie w pełni niezależnych i autonomicznych regulacji podatkowych. Prawo podatkowe UE służy przede wszystkim prawidłowemu funkcjonowaniu rynku wewnętrznego UE. Celem krajowego prawa podatkowego jest w głównej mierze zapewnienie dochodów państwu. Zatem główną cechą krajowego prawa podatkowego jest funkcja fiskalna, a unijnego - prawidłowe funkcjonowanie rynku wewnętrznego. Prawo podatkowe UE sensu largo stanowi zbiór przepisów prawa unijnego (pierwotnego i wtórnego) dotyczących i mających wpływ na prawo podatkowe poszczególnych państw członkowskich. Prawo podatkowe UE sensu stricto stanowi natomiast zbiór przepisów prawa unijnego odnoszących się i stosowanych bezpośrednio w prawie podatkowym państw członkowskich UE. W dużym uproszczeniu można przyjąć, że są to przepisy dotyczące opodatkowania przede wszystkim podatkami pośrednimi.